Aanhouder wint: Loek en Reinout procedeerden 6 jaar tegen gemeente
Zakenpartners Loek en Reinout concludeerden in 2012 dat er veel kantoren leegstonden. Ze zagen dit als een kans. Ze kochten een pand dat voorheen in gebruik was als kantoor en woningen met een short-stay- vergunning. Eind 2013 klopten ze aan bij de gemeente met de vraag om de short stay en kantoren om te zetten naar een permanente hotelfunctie middels een omgevingsvergunning: de reactie was positief. De gemeente gaf aan dat de vergunning in strijd was met het bestemmingsplan, maar dat de heren toch een vergunning konden krijgen, omdat het paste in het voorgenomen beleid van de stad.
Gebroken belofte
Loek en Reinout wachtten geduldig op het toekennen van de vergunning. Pas eind 2014 viel de brief van de gemeente op de mat. Ze waren verbaasd over de inhoud: de gemeente weigerde de vergunning. De reden: de gemeente vond het onwenselijk dat er ‘woningen werden onttrokken aan de woningvoorraad’.
Omdat hun passie en levenswerk op het spel stonden, belde Reinout mij. Nadat ik de correspondentie had doorgenomen, ging ik bij ze langs en vertelde ik hen dat ik zeker mogelijkheden zag om dit aan te vechten, maar dat ze zich moesten voorbereiden op een lang proces. Gemeenten hebben diepe zakken, geduld en zijn gewend aan langzame trajecten.
Naar de rechter
Namens Loek en Reinout maakte ik bezwaar bij de gemeente tegen de afwijzing van de vergunning. Bij het beoordelen van een omgevingsvergunning mag namelijk uitsluitend worden gekeken of het aangevraagde plan goed past bij de omgeving. En ook hadden we de toezegging uit 2013 om de bestemming om te zetten.
De gemeente had vervolgens bijna een jaar nodig om te reageren. Medio 2015 verklaarden ze mijn bezwaar ongegrond. Daarop besloot ik samen met Loek en Reinout om de zaak voor te leggen aan de rechter. We hadden namelijk via een verzoek op de Wet openbaarheid van bestuur (WOB) stukken in kunnen zien waaruit was op te maken dat ambtenaren de instructie hadden gekregen om de vergunning te weigeren, omdat een hotel ongewenst zou zijn.
Aanhouder wint
In juni 2016 vernietigde de rechtbank het besluit van de gemeente en vroeg om een nieuw besluit. Maar de gemeente ging in hoger beroep tegen die uitspraak. Loek en Reinout waren bij iedere stap behoorlijk zenuwachtig. Ik probeerde ze zo veel mogelijk gerust te stellen: de aanhouder zal echt winnen.
In het hoger beroep werd de uitspraak van de gemeente opnieuw vernietigd. Daarna veranderde de gemeente van tactiek. In de zomer van 2017 weigerden ze opnieuw de vergunning, maar nu omdat er nieuw beleid was dat stelde dat er vanaf 2016 geen nieuwe hotels meer in de stad zouden mogen komen. Opnieuw een tegenslag.
Ik stelde dit opnieuw aan de kaak bij de Raad van State. Het is immers niet geoorloofd om tijdens het spel de regels te veranderen. De Raad gaf ons wederom gelijk. Vervolgens hanteerde de gemeente weer een andere tactiek: er werd een extern bureau ingeschakeld om de vergunningsaanvraag te beoordelen. Het rapport van het bureau kwam – wat een verrassing – ook tot de conclusie dat de vergunning moest worden afgewezen. Maar het rapport zat vol fouten. Zo werd er onder andere gesteld dat het pand tegenover een begraafplaats zou liggen, terwijl dit aantoonbaar niet waar was.
Champagne
In een ultieme laatste poging stapte ik nogmaals naar de Raad van State. Deze was het opnieuw met ons eens. Sterker nog, het vertrouwen dat de gemeente dit passend kan afhandelen, was helemaal weg. De Raad droeg de gemeente rechtstreeks op om de vergunning aan Loek en Reinout te verlenen. Eindelijk kan de champagne vloeien. Na zes jaar procederen hebben Loek en Reinout hun vergunning binnen en kunnen ze blijven doen waar ze zo goed in zijn: het runnen van het fijnste hotel van de stad. De marathon is over en de eerste prijs is binnen!
In deze exclusieve serie vertellen juristen van DAS verhalen uit de praktijk. De verhalen die je hier leest, zijn echt gebeurd, maar de namen en kenmerken van de personages zijn fictief.
