Huisarts Johan strijdt voor verwijdering ongewenst kunstwerk voor praktijk

Onhoudbare situatie

“Deze tram trekt veel mensen uit de buurt aan. Samen met getik en gebonk tegen de tram zorgt dat voor veel geluidsoverlast in mijn praktijk”, vertelt Johan geïrriteerd aan de telefoon. Ik luister aandachtig naar zijn verhaal. “De consulten met mijn patiënten vinden nu allemaal plaats in de herrie.” Een onhoudbare situatie, stelt Johan.

Ik begrijp dat Johan zich kwaad maakt. Het treft immers niet alleen hem en zijn personeel, maar ook de patiënten. Met toestemming van Johan neem ik contact op met de gemeente om opheldering te vragen over het besluit.

Onevenredig nadeel?

De gemeente stelt dat de omgevingsvergunning is verleend volgens het bestemmingsplan. Er is sprake is van een ‘bouwwerk, geen gebouw zijnde’. Zij hoefden hiervoor alleen te toetsen of er geen ‘onevenredig nadeel’ zou ontstaan. De gemeente is van mening dat het normale gebruik van de tram geen onevenredige hinder met zich meebrengt en dat de geluidsoverlast een gevolg is van hangjongeren, en dus een kwestie is van openbare orde.

Ook stelt de gemeente dat het kunstwerk grenst aan de wachtkamer van Johans praktijk, en dus niet aan de spreekkamers. Met andere woorden: de bedrijfsvoering van Johan wordt niet belemmerd door het kunstwerk.

Gronden voor bezwaar

Samen met Johan verzamel ik alle informatie die van waarde kan zijn voor het indienen van een bezwaarschrift. Allereerst is er wel degelijk sprake van een ‘gebouw’, en dus geen ‘bouwwerk’, zoals de gemeente stelt. Dit betekent dat er volgens het bestemmingsplan géén omgevingsvergunning verleend had kunnen worden.

Er zou daarom van het bestemmingsplan moeten worden afgeweken. Maar omdat dit niet gebeurd is, en de geluidshinder bovenmatig is, wordt er gehandeld in strijd met de wettelijk voorgeschreven procedure.

Klagende patiënten

Ook is de locatie ongelukkig gekozen, namelijk recht voor de deuren van Johans praktijk. Hierdoor worden ook de werkzaamheden van de praktijkondersteuner gehinderd. Het voeren van emotionele gesprekken met geluidsoverlast is namelijk niet mogelijk. Patiënten klagen over de herrie op straat en de praktijkondersteuner voelt zich ongemakkelijk bij de situatie.

Ten slotte gaat het in deze zaak niet over de geluidsoverlast door het gebruik van het kunstwerk, maar juist de ontmoetingsplek die rondom het kunstwerk wordt gecreëerd. Johan heeft beeld- en geluidsfragmenten gemaakt, die helpen om het bezwaarschrift nog beter te onderbouwen.

Ernstige geluidsoverlast

Na enkele weken onrust en onzekerheid volgt de uitspraak van de rechter. De rechter geeft mij geen gelijk en stelt dat het kunstwerk een tóch een bouwwerk – en geen gebouw is.

Maar er volgt gelukkig ook een positief bericht: hij oordeelt namelijk dat de gemeente inderdaad de ruimtelijke effecten van het kunstwerk onvoldoende heeft onderzocht. De beeld- en geluidsfragmenten laten duidelijk zien en horen dat het kunstwerk wel een klankkast lijkt, omdat het geluid van tikken en klappen tegen het kunstwerk galmen. De rechter beaamt dat dit ernstige geluidsoverlast veroorzaakt.

Opluchting

Tevens stelt de rechter dat in de omgevingsvergunning is vermeld dat het gaat om een ‘ontmoetingsplek voor buurtbewoners in de vorm van een kunstwerk’. Dit had moeten worden meegewogen bij de beoordeling van de ruimtelijke aanvaardbaarheid van het plan. Dit is niet gebeurd, dus stelt de rechter dat het besluit in strijd is met het zorgvuldigheidsbeginsel. De tram voor de huisartsenpraktijk van Johan moet worden verwijderd.

Ik bel Johan op om het goede nieuws te delen. Hij is enorm opgelucht en blij. “Het kunstwerk heeft ontzettend veel onnodige stress veroorzaakt. We kunnen niet wachten om weer in alle rust ons werk te doen in de huisartsenpraktijk.”

Niet lang na de uitspraak van de rechter is de tram verwijderd om op een geschiktere locatie een nieuwe bestemming te krijgen.

 

Disclaimer

In deze exclusieve serie vertellen juristen van DAS verhalen uit de praktijk. De verhalen die je hier leest, zijn echt gebeurd, maar de namen en kenmerken van de personages zijn fictief. Dit verhaal is opgetekend door jurist Sanne Depmann.